Hemofili, kanın normal şekilde pıhtılaşamamasıyla sonuçlanan doğumsal(konjenital) birkanama bozukluğudur. Bu hastalık kanda pıhtılaşma faktörü adı verilen bir proteinineksikliğinden kaynaklanır. Hemofili hastalarında kolayca ve çoğunlukla da aşırı derecedekanama meydana gelir. Tedavi edilmemesi durumunda hemofili hayatı tehdit ediciolabilmektedir. İki ana hemofili türü vardır: “Hemofili A” en yaygın türdür ve PıhtılaşmaBu belge Bilim Departmanı tarafından yayınlanmıştır 15.05.2020
Faktörü VIII olarak bilinen unsurun eksikliğinden kaynaklanırken “Hemofili B” isePıhtılaşma Faktörü IX eksikliğinden kaynaklanır.Hemofilinin görülme oranı yaklaşık her 10.000 doğumda 1’dir ve “X’e bağlı” bir hastalıkolduğu için erkeklerde daha çok yaygındır. Dünya genelinde bu hastalığı taşıyan insansayısının yaklaşık 400.000 olduğu tahmin edilmektedir. Hemofili A, Hemofili B’den dahayaygın olup tüm vakaların %80-85’ini temsil eder.

Tanı

Aşağıda belirtilen öykülere sahip hastalarda hemofiliden şüphelenilmelidir:

• Erken çocukluk döneminde kolay morarma.
• Özellikle eklemlerde, kaslarda ve yumuşak dokularda spontan kanama (belirgin/bilinen bir nedeni olmayan kanama).
• Travma veya ameliyat sonrası aşırı kanama.

Kesin tanı, Pıhtılaşma Faktörü VIII veya IX eksikliğini tespit etme amaçlı bir kan tahliline bağlıdır.
Her Hemofili türü farklı bir tedavi gerektirdiğinden, doğru teşhis önemlidir.

Tedavi

Hemofili, eksik pıhtılaşma faktörünün replasmanıyla oldukça başarılı bir şekilde yönetilebilir. Tedavi, “ihtiyaç durumunda” – yani aktif kanamanın tedavisi şeklinde, ya da “profilaktik” – yani pıhtılaşma faktörü seviyelerini düzenli muhafaza ederek kanamanın önlenmesi şeklinde olabilir. Bu faktörlerin rahatlıkla temin edilebildiği gelişmiş ülkelerde, Hemofili hastası erkeklerin ortalama yaşam süresi nüfustaki erkeklerle tamamen aynıdır.
Her iki pıhtılaşma faktörü de bağışlanan insan plazmasından ayrıştırılabilir ve ayrıca rekombinant DNA teknolojisi aracılığıyla da üretilebilir.  Aralarından seçim yapılabilecek birçok ticari marka olmakla birlikte bu seçim genellikle elverişliliğe, erişime, fiyata ve faktörü etkisiz hale getiren antikor geliştirme riskine dayalı olarak yapılır.

Referanslar:

Srivastava A. v.d. Guidelines for the management of Hemophilia. Haemophilia (2012), 1-47.
Mannucci PM v.d. How we choose factor VIII to treat Hemophilia. Blood (2012) cilt 119, sayı 18, 4108-4114

En yaygın kanama bozukluğu von Willebrand hastalığıdır (VWD).  Bu hastalık doğumsaldır.(konjenitaldir ve kanın pıhtılaşması bakımından asli öneme sahip von Willebrand Faktörü olarak bilinen bir plazma proteinindeki eksiklik veya anormallikten (adını bu bozukluğu ilk tanımlayan Fin doktordan almıştır) kaynaklanır.

Von Willebrand Faktörü (VWF), kandaki trombositlerin damar duvarına yapışmasına yardımcı olarak bir kan damarı yırtığının olduğu noktada pıhtı oluşturan “tutkal” görevi görür. Ayrıca pıhtılaşma faktörü Faktör VIII’i bağlar ve stabilize eder, bu nedenle VWD hastalarında VWF aktivitesi yoksunluğu, dolaşımda Faktör VIII’in erken eliminasyonuna neden olarak vücudun kanamayı durdurma kabiliyetinde çift taraflı bir zafiyete yol açar. VWD hastaları normal miktarlarda Faktör VIII üretir, ancak VWF eksikliğinde pıhtılaşma faktörü, tip I ve III VWD hastalarında olduğu gibi sistemde işlevini yerine getirmeye yetecek kadar uzun süre kalmaz.

Hastalığın genel olarak bilinen üç formu vardır:

• Tip I: Von Willebrand Hastalığı’nın en yaygın ve en hafif formudur. Von Willebrand Faktörü seviyeleri normalin altındadır ve yine Faktör VIII seviyeleri de düşük olabilir.
• Tip II:  Von Willebrand Hastalığı’nın bu formunda normal ve yeterli Von Willebrand Faktörü mevcuttur ancak faktör anormaldir ve düzgün işlev göstermez. Faktördeki anormallik farklı olabilir ve buna bağlı olarak Tip II Von Willebrand Hastalığı’nın birkaç alt türü söz konusudur – bu alt türlerin belirlenmesi önemlidir çünkü tedavi alt türe göre değişir.
• Tip III: Çok düşük Faktör VIII seviyeleri eşliğinde VWF’nin neredeyse veya tamamen eksik olduğu en ağır Von Willebrand Hastalığı formudur.

Von Willebrand Hastalığı olan kişilerde kolay morarma; durdurulması zor olabilen sık burun kanamaları; ağır menstrüal kanamalar; ve yaralanma, ameliyat, doğum veya diş tedavisi sonrası normalden daha ağır ve daha uzun kanamalar yaşanabilir. En ağır formunda, hastalık spontan eklem ve organ kanamalarına yol açabilir ve yaşamı tehdit edebilir.
Bazı hastalar desmopressin asetat (DDAVP) enjeksiyonuna olumlu yanıt verir, ancak VWD için en etkili tedavi ve profilaksi – özellikle hastalığın daha ileri hallerinde – plazmadan türetilmiş Von Willebrand Faktörü ürünlerinin uygulandığı tedavidir.

Referanslar:

Federici AB. Classification and clinical aspects of von Willebrand disease. Yayın: Textbook of Haemophilia 2nd Edition, Lee CA, Berntorp E, Hoots K (editörler). Oxford: Wiley-Blackwell 2010. 302–308.

İmmün Sistem Bozuklukları genel olarak üç kategoriye ayrılır:

• Aşırı aktif veya uygun olmayan immün yanıt.
• Yetersiz immün yanıt.
• Otoimmün (kendi kendine hücum eden) yanıt.

Tehdit edici olmayan bir yabancı maddeye tepki veren aşırı aktif immün sisteme örnek olarak astım ve alerjiler verilebilir.
Bağışıklık yetersizliği (immün yetmezlikler) ve otoimmün bozukluklar genellikle daha ciddidir ve yaşamı değiştirici nitelikte olabilir.

İmmün yetmezlikler

İmmün sistemin parçalarından birinin eksik olması veya iyi çalışmaması immün yetmezlik olarak ifade edilir. Çoğu zaman bu kapsamda eksik veya bozuk T veya B lenfositleri ya da yetersiz antikor üretimi söz konusudur. Bunun sonucu da, vücudun, aslında kolayca üstesinden gelinebilecek enfeksiyonlara karşı savunmasız olmasıdır.

İmmün yetmezlikler “Primer”, (yani doğum sırasında mevcut ve genellikle de genetik), ya da “Sekonder” olabilir. Sekonder İmmün Yetmezliklerin hastalık, beslenme yetersizliği, yaşlanma, belirli ilaçlar, kemoterapi ile radyoterapi ve stres dahil olmak üzere birçok nedeni vardır. En yaygın olmasa da muhtemelen en iyi bilinen immün yetmelik nedeni, AIDS’e (Edinilmiş İmmün Yetmezlik Sendromu) yol açabilen İnsan İmmün Yetmezlik Virüsüdür (HIV).

Dünya Sağlık Örgütü tarafından tanınan 185’e yakın Primer İmmün Yetmezlik vardır. En yaygın olanları antikor üretiminin söz konusu olduğu yetmezliklerdir ve bunlar Primer Antikor Eksiklikleri (PAD’ler) olarak adlandırılır. Bu bozukluklar, altta yatan kusurlar bakımından büyük ölçüde farklılık gösterir, ancak çoğu, düzenli İmmünoglobulin infüzyonları ile kontrol edilebilir ve semptomları hafifletilebilir.

Kedrion’un süregelen araştırma ve geliştirme çalışmaları, bu bozukluklara yönelik çeşitli İmmünoglobulin tedavileri ile sonuçlanmıştır. Primer Antikor Eksikliklerinde İmmünoglobulin replasman tedavisi beklenen yaşam süresini artırır ve enfeksiyon sıklığını ve şiddetini azaltır.

Referanslar:

Abbas K. v.d. “Le basi dell’Immunologia. Fisiopatologia del sistema immunitario”. Ed. Masson Elsevier 2006.

Otoimmün Hastalıklar

İnsan vücudu bazen kendisinin en büyük düşmanı haline gelebilir. Hâlâ tam olarak anlaşılmayan nedenlerden ötürü insan immün sistemi, kendisi ile kendi dışındaki unsurlar arasında ayırt etme kabiliyetinin bir kısmını yitirebilir ve vücuttaki normal sağlıklı hücrelere hücum etmeye başlayabilir. Bu, Otoimmün Hastalık olarak bilinen bir durumdur.

Milyonlarca insanı etkileyen pek çok Otoimmün Hastalık vardır ve bu hastalıkların insidansının dünya genelinde arttığı görülmektedir.

Aşağıdaki Otoimmün Hastalıklar, İntravenöz İmmünoglobulin (IVIg) tedavisinin endike olduğu ve onaylandığı hastalıklar arasındadır:

• İdiyopatik Trombositopenik Purpura (ITP) İmmün Trombositopenik Purpura veya Otoimmün Trombositopenik Purpura olarak da bilinen ITP, immün sistem, pıhtılaşma süreci için önemli olan kendi kan trombositlerine saldırdığında ortaya çıkan bir otoimmün kanama bozukluğudur. İyi anlaşılamayan nedenlerden ötürü lenfositler trombositlere bağlanan antikorlar üretir. Trombositler bu halde etkin olarak pıhtılaşmaz ve sonrasında da “yabancı” olarak tanınarak dalakta yok edilir. Tipik olarak sık ve anormal kanama görülür ve genellikle de döküntü (purpura) gibi görünebilen bir çok ufak çürük ile sonuçlanır.Çocuklarda genellikle bozukluğun birkaç ay içinde kendiliğinden düzelen akut formu görülürken, yetişkinlerde ise çoğunlukla uzun süreli tedavi gerektiren kronik bir durum meydana gelir. Hastalık nadir olup insidansı, 16 yaş altı grup için yılda 100.000 kişi başına 3 vaka, yetişkinlerde ise yılda 100.000 kişi başına 1,6 ila 2,68 vakadır. Hastalıkta ılımlı bir kadın baskınlığı söz konusudur.
• Referanslar:
  Navarro RP v.d.; Considerations for the Optimal Use of Immunoglobulin. Am J Manag Care. 2012;18:S67-S78
  Abrahamson PE. The incidence of idiopathic thrombocytopenic purpura among adults: a population-based study and literature review. Eur J Haematol..2009 Aug;83(2):83-9.

• Kawasaki Hastalığı. Mukokutanöz Lenf Düğümü Sendromu olarak da bilinen bu hastalık, vücut genelinde kan damarlarının enflamasyonu ile karakterize bir vaskülit formudur. Ağırlıklı olarak beş yaşın altındaki (nadiren de sekiz yaşın üzerindeki) çocukları etkiler.
  Uygun tedaviyle bu çocuklarda hastalık iyi bir seyir gösterir, ancak tedavi uygulanmazsa bu çocukların yaklaşık dörtte birinde koroner arter anevrizmaları dahil olmak üzere kalp problemleri gelişecektir. Kawasaki Hastalığı, gelişmiş ülkelerdeki çocuklarda, edinilmiş kalp hastalığının önde gelen nedeni haline gelmiştir.
  Kawasaki Hastalığı’nın nedeni halen bilinmemekte olup araştırmacılar bunun bir enfeksiyon mu yoksa bir otoimmün yanıt mı olduğu konusunda fikir ayrılığına düşmüştür, ancak etkin tedavide Ağırlıklı İntravenöz İmmünoglobuline yer verilir.
• Referanslar:
  Uehara R, Belay ED. “Epidemiology of Kawasaki disease in Asia, Europe, and the United States” J Epidemiol 2012; 22 (2): 79-85
  Takahashi K v.d.; Pathogenesis of Kawasaki disease. Clinical and Experimental Immunology, 2011; 164 (Ek 1): 20-22
  Newburger JW. Diagnosis, treatment, and long-term management of Kawasaki disease: a statement for health professionals from the Committee on Rheumatic Fever, Endocarditis, and Kawasaki Disease, Council on Cardiovascular Disease in the Young, American Heart Association. 2004;114:1708–1733

Guillain-Barré Sendromu

Bu sendrom, immün sistemin miyeline veya Periferik Sinir Sistemindeki sinirlerin dış örtüsüne (ve bazen de bizzat sinirlere) saldırdığı nadir görülen (100.000 kişide sadece 1-2 vaka) bir Otoimmün Hastalıktır. Hasar, bacaklarda karıncalanmaya ve zayıflığa yol açar ve yaşamı tehdit eden felce kadar ilerleyebilir.

Semptomlar genellikle günler, haftalar ve hatta aylar boyunca stabil olduklarında günler veya haftalar içerisinde en ağır hale ulaşır. En ağır vakalarda dahi çoğu insan iyileşmektedir, ancak iyileşme süreci birkaç hafta kadar kısa veya birkaç yıl kadar uzun sürebilir. Otoimmün yanıtın nedeni bilinmemekle birlikte bazen enfeksiyon, ameliyat veya aşı ile tetiklenir.

Guillain-Barré sendromu için semptomları azaltabilen ve iyileşmeyi hızlandırabilen bir tedavi, yüksek doz İmmünoglobulin tedavisidir.

Kronik İnflamatuvar Demiyelinizan Polinöropati

CIDP, bir Otoimmün Bozukluk olan Guillain-Barré sendromunun periferik sinirlerin demiyelinizasyonunun neden olduğu, duyu kaybı, motor güçsüzlük ve duyusal semptomlarla sonuçlanan kronik bir formu olarak düşünülebilir.

Hastalığın tahmini prevalansı 100.000 kişide 0,8 ile 8,4 arasında değişmektedir. CIDP çoğunlukla sakat bırakıcı nitelikte olup hastaların %50’den fazlası geçici sakatlık yaşamakta, yaklaşık %10’u da nihayetinde kalıcı olarak sakat kalmakta veya hayatını kaybetmektedir.

CIDP’nin nedeni halen bilinmemekte olup bir immün patogenezi destekleyen veriler mevcuttur. Plazmaferez (plazma değişimi), oral kortikosteroidler ve İntravenöz İmmünoglobulin (IVIg) tedavisi etkili tedavilerdir, ancak kalıcı sinir hasarını önlemek için bu tedavilere erken başlanmalıdır.

Referanslar:

Pithadia AB v.d.; Guillain-Barre syndrome (GBS). Pharmacological Report 2010; 62: 220 – 232

Köller H v.d.; Chronic inflammatory demyelinating polyneuropathy. N Engl J Med.2005 Mar 31;352(13):1343-56.

Mahdi-Rogers M v.d.; Overview of the pathogenesis and treatment of chronic inflammatory demyelinating polyneuropathy with intravenous immunoglobulins. Biologics. 2010 Mar 24;4:45-9.

E. Nobile Orazio. Intravenous immunoglobulin versus intravenous methylprednisolone for chronic inflammatory demyelinating polyradiculoneuropathy: a randomised controlled trial. Lancet Neurol 2012; 11 (6): 493-502

Maternal-fetal kırmızı hücre antijen uyumsuzluğu, alloimmünizasyona, maternal İmmünoglobulin transplasental geçişine ve Fetus ve Yenidoğanın Hemolitik Hastalığına (HDFN) yol açabilir.

Eritroblastozis Fetalis olarak da adlandırılan Fetus ve Yenidoğanın Hemolitik Hastalığı (HDFN), bir annenin ve doğmamış çocuğunun farklı ve uyumsuz kan gruplarına sahip olması durumunda ortaya çıkabilen bir durumdur. Fetüsün birkaç kırmızı kan hücresi dahi hamilelik sırasında plasentayı geçip annenin dolaşım sistemine girerse, bunlar annenin immün sistemi tarafından “yabancı” olarak algılanır ve immün sistem bunlara saldırı için antikorlar üretir. Bu antikorlar buradan geri çıkıp fetüse dönerse, fetal kırmızı kan hücrelerini yok etmeye başlar.

Antikorların oluşması zaman aldığından ilk çocuk ciddi şekilde etkilenmeyebilir, ancak annenin immün sistemi bu uyumsuz kırmızı kan hücrelerine karşı artık duyarlı hale gelecek ve benzer uyumsuzluğun söz konusu olduğu sonraki gebelikler ciddi tehdit altında olacaktır.

En ciddi HDFN türü, annenin Rh Negatif, fetüsün ise Rh Pozitif kan grubuna sahip olduğu Rh uyumsuzluğundan kaynaklanan türdür. HDFN çok ağır olabilse de nadirdir ve önlenebilir niteliktedir.

Anti-D antijeni İmmünoglobülini ile yapılan Pasif Bağışıklama, Rh(D)-negatif kadınları Rh(D)-pozitif kırmızı kan hücrelerine karşı duyarlılıktan korur.
Rutin Antenatal Anti-D Profilaksisinin (RAADP) kullanılması, RhD allosensitizasyonuna bağlı HDFN insidansını ve mortalitesini keskin bir şekilde azaltmıştır. Öte yandan, anti-Rh(D) immünoglobulin profilaksisi ortaya çıksa da, son 50 yılda dünya genelinde Rh hastalığına bağlı şiddetli morbidite ve ölüm sadece yaklaşık %50 oranında azalmıştır.

Referanslar

Visser v.d. The continuing burden of Rh disease 50 years after the introduction of anti-Rh(D) immunoglobin prophylaxis: call to action. Am J Obstet Gynecol. 2019 Sep;221(3):227.

Liumbruno v.d. The role of antenatal immunoprophylaxis in the prevention of maternal-foetal anti-Rh(D) alloimmunisation. Blood Transfus 2010; 8:8-16

Bowman JM. Controversies in Rh prophylaxis: who needs Rh immune globulin and when should it be given? Am J Obstet Gynecol 1985; 151: 289-94.

Clarke CA, Donohoe WTA, McConnell RB, v.d. Further experimental studies on the prevention of Rh haemolytic disease. Br Med J 1963; 1: 979-84.

HBV pozitif kadınlar, HBV’yi bebeklerine bulaştırabilmektedir. Batı Pasifik Bölgesi ve Afrika gibi HBV bakımından endemik bölgelerde, genel nüfusun %20’ye varan kısmı kronik olarak enfekte olup perinatal/neonatal ve çocukluk çağı enfeksiyonları taşıyıcı rezervuarının genişletilmesinde birincil mecra özelliği göstermektedir.

Kronik HBV enfeksiyonu, onlarca yıldır asemptomatik olsa bile, nihayetinde siroz ve hepatoselüler karsinoma (HCC) bağlı ölümle sonuçlanabilmektedir. HBV’nin anneden çocuğa bulaşması artan bir HCC riski ile ilişkilendirilmiştir. Sonuç olarak, perinatal ve erken çocukluk çağı enfeksiyon insidansının yüksek olduğu Asya ve Afrika ülkelerinde siroz veya HCC’ye bağlı ölüm (yarısından fazlası HBV enfeksiyonuna bağlı olmak üzere) yaygın olup ilk on ölüm nedeni arasındadır. Dolayısıyla, başlangıçtan itibaren, çocuklarda kronik enfeksiyonun önlenmesi, HBV bağışıklama stratejilerinin temel bir bileşeni olmuştur.

Anneden çocuğa dikey HBV bulaşını azaltmak için günümüzde tavsiye edilen uygulama, doğumda veya doğumdan kısa bir süre sonra HBV aşısının yapılmasına ve eş zamanlı olarak hepatit B immün globulin (HBIG) uygulamasına dayalıdır. Küçük ama büyüyen veri yığını, bebek için aşıya ve HBIG’e ilave olarak anneye hamileliğin üçüncü çeyreğinde NA tedavisi uygulanmasının, bebeğe HBV bulaşını da azaltabildiğini ortaya koymaktadır.

Referanslar

Silverman, N, Glob. libr. women’s med., ISSN: 1756-2228) 2008; DOI 10.3843/GLOWM.10181.

Lee C., Gong Y., Brok J. v.d. Effect of hepatitis B immunization in newborn infants of mothers positive for HBsAg: systematic review and meta-analysis, BMJ 2006;332:328-336

Beasley R.P. Rocks along the road to the control of HBV and HCC. Ann Epidemiology 2009;19:231-234 Red Book, güncel sürüm 2018-2021

Guidelines For The Prevention, Care And Treatment Of Persons With Chronic Hepatitis B Infection, Who, March 2015

Hepatit B virüsü (HBV) enfeksiyonunun neden olduğu kronik hepatit B (KHB); dünya genelinde tahmini 350 milyon insanı etkileyen önemli bir küresel sağlık sorunu olmaya devam etmekte olup siroz ve karaciğer kanseri de dahil olmak üzere KHB komplikasyonlarına bağlı her yıl 786000’den fazla kişi hayatını kaybetmektedir. KHB, yeni tanısı konan vakaların en az %50’sinden sorumlu olan hepatosellüler karsinomun (HCC) önde gelen nedenidir. Ayrıca, HCC, Kuzey Amerika’da 5 yıllık sağkalım ve en hızlı artan kanser ölüm oranı gibi iç karartıcı istatistiklerle dünyada kansere bağlı ölümlerin üçüncü önde gelen nedenidir.

Karaciğer nakli (LT), KHB’ye bağlı karaciğer yetmezliği, siroz ve HCC hastalarında en etkili tedavidir. Ancak, LT ardından HBV reaktivasyonu önemli bir klinik zorluk olarak ortaya çıkmaktadır. Yüksek doz hepatit B immünoglobulin (HBIG) ve anti-viral ilaçlarla uygulanan profilaksi, viral replikasyonu baskılayarak ve uzun dönemi sağkalımı artırarak LT’de kayda değer ilerleme sağlamıştır.

Klinik uygulamaya girmeden önce, nakil yapılan hastaların %80’inden fazlasında nakil sonrası yeni HBV enfeksiyonu meydana gelmiş olup 5 yıllık greft ve hasta sağkalım oranları sadece %50 olarak gerçekleşmiştir. Bugün, HBIg/nükleosit/nükleotid analog profilaksisinin kullanılmasıyla, Kuzey Amerika ve Avrupa’daki transplantasyon programlarında, hastaların %90’dan fazlasında HBV nüksünün önlenmesi beklenebilmektedir.

Hepatit B bulaşıcıdır, ancak doğum sırasında annelerden bebeklere sirayet edebilmektedir. Bu bulaş, bebeğe ya tek başına ya da günümüzde önerildiği gibi hepatit B aşısıyla beraber doğum sonrası hemen HBIg’nin uygulanmasıyla belirgin olarak azaltılabilmektedir.

Referanslar:

El-Serag HB. Epidemiology of viral hepatitis and hepatocellular carcinoma. Gastroenterology. 2012;142:1264–1273.e1. [PMC free article] [PubMed] [Google Scholar]

Durantel D, Zoulim F. New antiviral targets for innovative treatment concepts for hepatitis B virus and hepatitis delta virus. J Hepatol. 2016;64:S117–S131. [PubMed] [Google Scholar]

Ryerson AB, Eheman CR, Altekruse SF, Ward JW, Jemal A, Sherman RL, Henley SJ, Holtzman D, Lake A, Noone AM, v.d. Annual Report to the Nation on the Status of Cancer, 1975-2012, featuring the increasing incidence of liver cancer. Cancer. 2016;122:1312–1337. [PMC free article] [PubMed] [Google Scholar]

Song GW, Ahn CS, Lee SG, Hwang S, Kim KH, Moon DB, Ha TY, Jung DH, Park GC, Kang SH, v.d. Correlation between risk of hepatitis B virus recurrence and tissue expression of covalently closed circular DNA in living donor liver transplant recipients treated with high-dose hepatitis B immunoglobulin. Transplant Proc. 2014;46:3548–3553. [PubMed] [Google Scholar]

Nair S, Perrillo RP. Yayın: BoyerTD, ed: Hepatology (4th edn). Philadelphia: Saunders, 2003: 959.

Realdi G, Fattovich G, Hadziyannis S, v.d. Survival and prognostic factors in 366 patients with compensated cirrhosis type B: a multicenter study. The Investigators of the European Concerted Action on Viral Hepatitis (EUROHEP). J Hepatol 1994; 21: 656^666.

Arianeb Mehrabi, “The role of HBIg as hepatitis B reinfection prophylaxis following liver transplantation” Langenbeck’s Archives of Surgery June 2012, Cilt 397, Sayı 5, ss 697-710.

American Academy of Pediatrics. Hepatitis B. Yayın: Peter G, editör. 1997 Red Book. Report of the Committee on Infectious Diseases. 24th ed. Elk Grove Village, Ill: American Academy of Pediatrics; 1997. ss. 247–260.

Albümin, insan vücudunda dolaşımdaki en bol bulunan proteindir ve toplam plazma protein içeriğinin yaklaşık %50’sini oluşturur.

Albümin, terapötik kullanım amacıyla insan plazmasından üretilen ilk plazma proteindir. Son yıllarda elde edilen bilimsel kanıtlar, albüminin klinik olarak anlamlı çok sayıda işleve sahip olduğunu açıkça göstermiştir: iyi bilinen onkotik gücün yanı sıra, albümin onkotik olmayan özellikler başlığı altında toplanabilen pek çok başka aktivite de gerçekleştirir. Bunlar: Bağlama, Taşıma ve detoksifikasyon, Antioksidan etkinlik, Enflamatuar ve immünolojik yanıtın modüle edilmesi, Antitrombotik etkinlik, Kapiler geçirgenlik ve endotelyal stabilizasyon, Asit-baz dengesinin ayarlanması.

Onkotik aktivite, dolaşımdaki uzun yarılanma ömrü ve toplam yarılanma ömrü ile birlikte albümini mükemmel bir plazma genişletici haline getirmekte, bu da günümüzde albüminin özellikle kritik durumlarda klinik hekimlikte kullanılmasının ana nedeni olmaktadır. Onkotik olmayan aktiviteler, yetersiz plazma hacmi probleminin karaciğer sirozu, sepsi/septik şok, yanıklarda olduğu gibi proinflamatuar bir durumla ilişkili olduğu birçok tıbbi rahatsızlıkta önemli bir terapötik rol oynar.

Tüm bu özellikler, diğer sıvıların ya kontrendike olduğu ya da önemli bir terapötik etkisinin olmadığı birçok klinik durum için albümini önemli bir ilaç haline getirmektedir.

Referanslar:

Quinlan GJ, Martin GS, Evans TW. Albumin: biochemical properties and therapeutic potential. Hepatology 2005; 41:1211–1219.

Fanali G, Di Masi A, Trezza V, v.d. Human serum albumin: from bench to bedside. Mol Aspects Med 2012; 33: 209-90.

Vincent J-L, Russell JA, Jacob M, v.d. Critical Care 2014;18:231-41

Garcia-Martinez R, Caraceni P, Bernardi M, Gines P, Arroyo V, Jalan R. Albumin: pathophysiologic basis of its role in the treatment of cirrhosis and its complications. Hepatology 2013; 58:1836-46.

Taverna M, Marie AL, Mira JP, Guidet B. Specific antioxidant properties of human serum albumin. Ann Intensive Care. 2013

Schött U, Solomon C, Fries D, Bentzer P. The endothelial glycocalyx and its disruption, protection and regeneration: a narrative review. Scand J Trauma Resusc Emerg Med. 2016 Apr 12;24:48.

Antitrombin, pıhtılaşma sürecinde önem arz eden bir plazma enzimi olan Trombini inaktive eden bir plazma proteinidir. Antitrombin bu nedenle güçlü bir antikoagülan özelliği gösterir ve sepsis, çoklu travma, ciddi yanıklar, gebelik komplikasyonları, kapsamlı cerrahi vb. sonucu Yaygın İntravasküler Pıhtılaşmaya (DIC) bağlı sonradan edinilen antitrombin eksikliğini tedavi etmek için kullanılır.

Antitrombin ayrıca, endike olduğunda, konjenital antitrombin eksikliği olan hastalarda klinik risk durumlarında (özellikle ameliyat sırasında veya doğum öncesi dönemde) derin ven trombozu ve tromboemboli profilaksisi için ve heparin ile ilişkili derin ven trombozunun ve tromboembolizmin ilerlemesini önleme amacıyla kullanılır.

PCC, sonradan meydana gelen protrombin eksikliğinde, bu eksikliğin hızlı şekilde düzeltilmesi gerekiyorsa, kanamanın tedavisi edilmesine ve perioperatif kanama profilaksisine yönelik bir insan plazma koagülasyon faktörleri kompleksidir.

PCC ayrıca, saflaştırılmış spesifik pıhtılaşma faktörü ürünü mevcut olmadığında, K vitaminine bağımlı pıhtılaşma faktörlerinden herhangi birinin konjenital eksikliğinde kanama tedavisi ve perioperatif profilaksi için de kullanılır.

Referanslar:

Rita Garcia-Martinez. Albumin: Pathophysiologic Basis of Its Role in the Treatment of Cirrhosis and Its Complications. Hepatology, Month 2013

Afshari A. Antithrombin III for critically ill patients (Review). The Cochrane Library 2009, Sayı 2

Sibylle A. Management of severe perioperative bleeding. Eur J Anaesthesiol 2013; 30:270–382

Kuduz, prolifik olarak ölümcül olan bir zoonotik hastalıktır. Kuduza bağlı insan ölümleri, aşılar ve insan kuduz immünoglobulini (HRIG) kullanılarak uygulanan profilaksi sayesinde nadirdir ve neredeyse %100 başarı oranları sağlamaktadır. Kuduza bağlı ölümler, hastalar tıbbi yardım almadığında meydana gelmektedir. Bu durum çok sık olmasa da, geçen yıl içerisinde önüne geçilebilir ölümler bildirilmiştir.

Bu hastalığın enderliği ve dolayısıyla da kliniklerde, hastanelerde ve eczanelerde bildirilen vakaların düşük insidansı göz önüne alındığında, sağlık profesyonellerinin, hastalığın semptomlarını hemen tanıyabilecek şekilde patoloji hakkında ve kuduz aşısı ile birlikte İnsan Kuduz İmmünoglobulinlerine dayalı profilaksi temin etmeye ve uygulamaya yönelik tedbirler hakkında doğru bilgiye sahip olmaları zaruridir.

Referanslar:

The burden of rabies. Son inceleme, 25 Eylül 2017. Erişim: 4 Mart 2019 https://www.cdc.gov/features/dsrabies/index.html